You can’t cry confetti, they said.

You can’t cry confetti, they said.
Met haar blik gefixeerd op de deur van het café wacht ze af. Ze heeft wat te vieren. Tenminste, dat is de bedoeling.
Alle voorbereidingen zijn getroffen.
De gasten mogen komen. Ze moeten wel komen. Uitgerekend deze verjaardag. De ongemakkelijkheid neemt toe. Ze weet zichzelf geen houding te geven, dus lacht ze maar wat. Onverstaanbaar mompelend morst ze een drankje over haar feestjurk. Waar blijven ze nou?

In You can’t cry confetti, they said staan eenzaamheid en verwachting centraal. De drie dansers wachten, verwachten en komen dichtbij het publiek. De voorstelling slingert de kijker door flashbacks heen en weer tussen heden en verleden.